Op 25 mei half tien ‘s morgens was het dan zover, Jorrit, Matthias, Johan, Jannes en ik zaten in de auto met als eindbestemming Nashville. Nashville staat ook wel bekend als de muziekstad van Amerika. Jorrit, Laura en ik zijn in 2007 al eens eerder in Nashville geweest en hebben daar destijds een geweldige tijd meegemaakt. Dit keer stond de trip echter in het tekenen van mijn vrijgezellenfeest. Jorrit had op internet gezocht naar het hotel waar we in 2007 overnachten hadden en met succes gevonden. Nadat we onderweg gestopt waren voor een hamburger en het inkopen van bier kwamen we aan bij het hotel. Na een frisse duik genomen te hebben vlogen de bierdopjes al snel om je oren. Iedereen was toch wel dorstig na de autorit en de duik. Tijdens het bier drinken kwamen we er achter dat het hotel een tweede functie had. De functie van een bordeel. Meisjes liepen zenuwachtig van binnen naar buiten terwijl er een jongetje (zo oud zag hij er niet hij) een pakje Malboro weg rookte. Dit zorgde voor wat amusement tijdens het bier drinken.
Na een aantal biertjes werd het tijd om te gaan douche. Er werd mij gelijk verteld dat ik als laatste moest. Op het moment dat ik dit te horen kreeg dacht ik al snel aan een konijnenpak. Dit is in Nederland een veel gedragen outfit op een vrijgezellenfeest. Na wat nagedacht te hebben onder de douche, zonder resultaat, besloot ik toch maar de badkamer uit te komen om te zien wat het zou gaan worden. Op een van de bedden lag mijn outfit klaar. Het was de outfit van een kaasmeisje incl pruik en bijhorend mutsje. Het eerste wat mijn verbazing schetste was dat een jurk best lekker zit, zeker als het een beetje warm is. Naast de outfit was er ook gezorgd voor een gitaar. Dit heeft alles te maken met de familie van Katie. Haar familie heeft namelijk een gitaarwinkel in Lexington. En dan moet je niet denken aan een klein winkeltje waar een paar verdwaalde gitaartjes staan. Je moet denken aan een bedrijf met drie gebouwen waar meer als 3.000, met name high end, gitaren op voorraad liggen. Mocht dit je interesse wekken neem gerust een kijkje op www.willcuttguitars.com. Een beetje reclame mag wel toch!
Op een vrijgezellenavond wordt nog weleens wat gedronken, een beetje bodem is dus een pre. Dus eerst even naar Hard Rock café voor een hamburger en biertje. Onderweg naar Hard Rock cafe werden we aangesproken door een aantal Belgische vakantiegangers die het kaasmeisje herkende. Dit in tegenstelling tot de Amerikanen die de outfit niet helemaal begrepen.
Nadat het buikje vol was en ik mijn eerste ervaring plassen met een jurk had opgedaan liepen we richting de main street. Onderweg kwamen we een leuke cowboy winkel tegen waar de jongens een cowboy hoed kochten. Nu was het plaatje echt compleet. De bedoeling van de gitaar was dat ik erop zou spelen en hiermee minimaal $ 20 zou verdienen. Zowel mijn gitaar als zangkwaliteiten lieten nogal de wensen over en ik kwam dan ook niet verder als $1. Een troost de vrouw die mij deze dollar gaf was niet doof.
Na deze teleurstelling zijn we naar Coyote Ugly gegaan. Daar hebben zowel Jorrit als ik zeer goede herinneringen aan. In 2007 hebben we elkaar op een body shot getrakteerd. Voor mij was het ook deze keer raak. Ik kreeg een bodyshot voorgeschoteld, iets wat bij een vrijgezellenfeest hoort. Jammer altijd die Tiquila, het blijft troep hoe mooi ze het je ook proberen voor te schotelen. Blijkbaar zijn nog steeds niet alle Amerikanen zich bewust dat je ook het barpersoneel dient te tippen. Dit kun je in Coyote Ugly wel doen, maar echt onopgemerkt kom je niet weg. Als resultaat werd het bekende F woord een aantal malen door de zeer aantrekkelijke barvrouw na de wanbetalers geschreeuwd. Bozen vrouwen blijven aantrekkelijk.
Van de Coyote Ugly werd de weg vervolgd naar een karaoke bar. Ik ben helemaal geen karaoke figuur. Ik ben van mening dat als je iets niet kunt je het ook niet moet doen. In 2010 na wat drankmisbruik hebben Jorrit en ik in Denver een poging gedaan. Ik ben blij dat we ongeschonden destijds de bar uitgekomen zijn. Maar ook dit hoort weer bij een vrijgezellenfeest. Ik zag Jorrit al direct naar de DJ lopen om mij aan te melden. Na een aantal biertjes en wat foto shots was ik nog niet aan de beurt. Dat was wel heel raar. Mensen die later dan ons binnengekomen waren hadden inmiddels alle greatest hits van Elvis gezongen. Mijn bedoeling was om daar weg te gaan. Maar toen kwam er een Canadees vrouwtje naar mij toe die wel graag wilde weten waarom ik er zo aantrekkelijk bij liep. Ik vertelde haar dat ik over een aantal dagen ging trouwen. Ow daar moest volgens de dame op gedronken worden. Voor ik het wist stond ik weer met een shotje in mijn handen. Haar vriendin stond inmiddels op het podium te zingen. Het klonk goed maar ik was toch van mening dat ze wat hulp kon gebruiken. Ik pakte mijn gitaar en ben het podium opgegaan. Na dit optreden was ik zelf aan de beurt. Ik was nog niet begonnen of ik werd vergezeld door twee vrouwen. Eentje hield mijn gitaar vast de andere hielp mij met zingen en trok mijn jurk een aantal malen omhoog.
Na dit optreden gingen we verder, ineens begon het verschrikkelijk hard te regenen. Snel doken we een kroeg in om te schuilen. Ik stond bij de voordeur en zag een compleet verkeerslicht naar beneden vallen. Het verkeerslicht viel een meter van twee mensen die net aan het oversteken waren. Dat ging gelukkig maar net goed. Na nog een aantal shotjes en fotosessies door na de volgende kroeg. Hier stond een leuk bandje te spelen en was het gezellig druk. Ook hier trok mijn outfit weer de nodige aandacht. In een mum van tijd stond ik op het podium te dansen voor een volle zaal. Weer een ervaring rijker. Na nog een aantal shotjes gingen bij mij de lampjes bijna uit. Niet veel later zaten we in de taxi terug na het hotel. Op dat moment wist ik niet meer dat ik leefde. Ik was helemaal de weg kwijt. Bij het hotel aangekomen heb ik uiteraard nog even een nachtduik genomen.
Dat ik me de volgende ochtend niet geweldig voelde kwam niet echt als een verrassing. Onderweg moest er nog even bij Hardies gestopt worden. Na twee happen van mijn hamburger had ik het wel gezien met de cheeseburger. De bedoeling was om op de terugweg naar Makers Mark te gaan. Helaas waren we net te laat. Toen ik weer heel thuis was kreeg ik uiteraard de vraag van Katie wat er allemaal gebeurt was. Het antwoord was heel simpel; “schat we kunnen voorlopig niet meer naar Nashville”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten