Katie here I come

Donderdag 28 juli ging de wekker om half zeven. Normaal gesproken als ik richting Amerika vlieg gaat de wekker iets eerder omdat ik dan om kwart over elf vertrekt uit Amsterdam. Dit keer zou ik via Washington vliegen. Deze vlucht vertrekt een uur later dus kon ik wat langer blijven liggen. Na afscheid van Johan genomen te hebben en hem nogmaals bedankt te hebben voor de gastvrijheid reed ik richting het station. Mijn ouders kwamen een paar seconde na mij aan. Na hun de autopapieren en sleutels gegeven te hebben zijn we richting het spoor gelopen. Na afscheid genomen te hebben kon de reis echt beginnen. Meestal ben ik druk op mijn telefoon bezig gedurende de anderhalf uur durende reis., dat was deze keer niet anders. Aangekomen op Schiphol mocht ik inchecken voor business class reizigers. Dan verwacht je natuurlijk wel een pienter dametje achter het incheck loket, helaas. Ik heb ze zelden zo dom meegemaakt. Uhhh wilt u het adres opschrijven.... Opschrijven..... kun je Venice niet spellen of is Kentucky het probleem.... Heeft u een ESTA aangevraagd.... Nee ik heb een K1 visum.... Ow kreeg ik als antwoord. Ze snapte het niet maar volgens wilde ze niet meer vragen stellen. Vanuit daar loop ik altijd naar de Jungle sandwich bar.... Zes weken geleden was die er nog en nu was hij weg. Mijn favoriete plek om afscheid van Nederland te nemen was weg. Verruild voor een rare andere broodjes bar met allemaal rare broodjes die ik helemaal niet wil. Nou dan maar achter de douane kijken. Daar ben ik maar naar de Old Amsterdam bar gegaan. Niet verkeerd maar niet echt geweldig. 

Uit verveling ben ik maar richting de gate gelopen. Daar krijg je een aantal vragen voor je verder mag. De eerste vraag die op mij afvuurt werd was of ik mijn reisplannen gewijzigd had. Waarop ik zei, nee ik heb gisteren pas geboekt. Maar meneer waarom heeft u gisteren pas geboekt. Ik moest op mijn paspoort wachten want het Amerikaanse consulaat heeft er een K1 visum ingezet. Uhhh een K1 visum help mij even. Na alles uitgelegd te hebben werd er gevraagd of ik werk... Echt waar...ik heb je net uitgelegd over het hoe en wat en nu vraag je of ik nog werk. Ja meneer ik ga elk weekeind op en neer vliegen om in Nederland te werken. Maar goed dit dacht ik, maar zei ik niet. Ik antwoorden nee ik werk sinds december al niet meer. O bent u dan aan het rentenieren....Nou dit moest niet gekker worden. Nee meneer helaas niet... Blijkbaar schaamde de man zich een beetje nadat hij mijn gezicht uitdrukking had gezien. Wat een vragen. Nou ja, het is ook voor mijn veiligheid denk ik dan maar. 

Toen ik het vliegtuig inliep zag ik al snel mijn lekkere stoeltje, waar ik de aankomende acht uur in zou gaan zitten en liggen. Deze stoel kan werkelijk in alle standen gezet worden. Ik heb weleens eerder business class gevlogen toen ik naar China moest voor het werk. Maar deze stoelen van United waren toch net iets beter als die van onze KLM. De vlucht verliep goed en na acht uur kwamen we aan in Washington. Ik had het witte I-94 formulier, wat je dient in te vullen als je een visum hebt, al ingevuld. Ik kwam als vijfde het vliegtuig uit. De vier mensen voor mij waren allemaal Amerikanen. Daar zou ik dus geen last van hebben bij de douane. Ik was vrijwel direct aan de beurt. De Chinees uitziende vrouw achter het loket,genaamd Do, was net aan haar noodle lunch begonnen. Uiteraard vroeg ze direct wat ik kwam doen. Ik vertelde haar dat ik een K1 visum had. Waarop ze vroeg of ik de envelop bij mij had. Jazeker die had ik mijn laptop tas gedaan. Mijn laptop had ik gewoon in mijn koffer gedaan. Na de envelop overhandigd te hebben maakte Do deze met enig geweld open. Van wat ik kon zien zaten de papieren erin die je na NOA2 moet opsturen. Do was een aardige vrouw die volgens mij ook niet in Amerika geboren was. Na wat stempels gezet te hebben en het witte I-94 formulier in mijn paspoort geniet te hebben mocht ik verder. Dat ging snel en makkelijk. Na mijn koffer opgehaald te hebben en weer afgegeven te hebben ben ik opzoek naar een bar gegaan. Lekker even een duur vliegveld biertje drinken. Eenmaal bij de gate aangekomen voor mijn vlucht naar Cincy was het weer zover. Vertraging, ik heb nog nooit een express vlucht mee gemaakt die op tijd vloog. Blijkbaar was de bemanning nog onderweg van San Fransico naar Washington. Na wat vertraging en een saaie vlucht stond ik dan eindelijk in Cincy. Gelukkig was Katie daar ook!! 

Eindelijk na zes weken waren we weer samen. Vanaf Cincy is het nog een ruim uur rijden naar Lexington. Thuis aangekomen zette Katie de oven aan. Het duurde niet lang voor de hond PB voor de oven stond en stond te blaffen. Toen ik de oven open deed leek het wel of deze in de brand stond. Er kwamen vonken af van de spiraal die gloeit. Ik trok snel de stekker eruit en bleef er even bijstaan tot alles afgekoeld was. Nou dat was wel even schrikken. Na een koud biertje zijn we gaan slapen.