Eerste job interview in Amerika, tweede in mijn leven....

In mijn post van 16 maart schreef ik over de stilte die verbroken werd. Ook schreef ik dat mevrouw interview planner waarschijnlijk weer in slaap gesukkeld was. Rond twaalf uur EST die zelfde dag, dan is het in Texas negen uur s morgens werd ik door mevrouw interview planner gebeld. Of ik woensdag 21 maart op bezoek wilde komen bij Schneider Electric in Lexington. Dat was uiteraard geen probleem, het was juist iets wat ik heel graag wilde. Mevrouw zou een bevestiging email sturen over hoe en wat. Die email kreeg ik uiteraard maandagmiddag pas. Ik moest er om negen uur s morgen zijn en dan zou ik een interview van een uur hebben en daarna een plant tour van nog eens een uur. Ik vond de volgorde wat opmerkelijk maar goed. 

Maandagavond met Katie nog een verkleed partijtje gehad, waar ik helemaal geen zin in had. Katie kwam met een combinatie op de proppen die iemand die kleurenblind is nog lelijk zou vinden. Een donker pak met een blauw shirt en een groene das allemaal met ruitjes of streepjes. Ik zelf had al helemaal geen zin om mezelf in een pak te hijsen en wilde liever in een spijkerbroek en overhemd. Maar goed ik snap dat je beter overdressed kan gaan als underdressed. Katie vertrekt woensdag ochtend toch altijd vroeg dus zou zij mijn outfit toch niet zien. Het was dus ja en amen op maandagavond maar op woensdagochtend uhhh ik trek toch maar iets anders aan. 

Dinsdagavond heb ik nog even het een en ander door gelezen over de toekomst plannen van Schneider. Rond tien uur zocht ik mijn bedje op zodat ik de volgende dag fris en fruitig wakker zou worden. Om half zeven woensdagochtend ging de wekker. Katie ging er als eerst uit en rond zeven uur ben ik er maar eens uit gegaan. Rond kwart over acht vertrok ik van huis. Ik ben weleens eerder langs het pand van Schneider gereden. Dat was op een zaterdagmiddag zonder verkeer. Destijds deed ik er zo'n 15 minuten over. Ik ben  niet heel bekend met de knelpunten in Lexington omdat ik op slechts 400 meter van het werk woon op dit moment. En uiteraard neem je geen risico mbt tijd. 

Iets voor kwart voor negen draaide ik de parkeerplaats op van Schneider. Het viel me op dat er twee Porsche's op de parkeerplaats stonden geparkeerd. Er wordt dus genoeg geld verdiend. Uiteraard stonden er wel meer dan twee auto's op de parkeerplaats en dat waren allemaal geen Porsche's. Na vijf minuten in de auto gewacht te hebben ben ik rond tien voor negen maar richting de ingang gegaan. Daar aangekomen werd ik begroet door Vickie. Een wat oudere vrouw achter de welkom bali. Ik moest me inschrijven en ik kreeg een veiligheid uitrusting. Deze bestond uit een soort rubberen balletschoenen met een stalen neus, die ik over mijn schoenen aan kon doen. Een veiligheidsbril, die ik over mijn bril heen kon dragen en een paar oordoppen. 

Na vijf minuten wachten verscheen Mr Tony, een grote man van midden veertig. Hij legde in het kort uit wat de bedoeling was. Ik zou eerst een tour door de productie krijgen van George en Michael (zij namen ook deel aan telefooninterview 2). Daarna zou ik twee meetings hebben. Beide met vier mensen van verschillende afdelingen. Ik dacht dat zijn wel een hoop mensen, maar goed ik dacht dat is de Amerikaanse efficiency! George begon de tour met uitleggen wat voor productielijnen er waren en hoe de productiehal was ingedeeld. Het werd me al snel duidelijk dat het verschrikkelijk groot was. Men produceert de electriciteitboxen voor huizen en bedrijven. Die mooie grijze kast die je aan de zijkant van een huis of bedrijf ziet.  Ook produceert men de safety switches. Men produceerd 80% van de onderdelen die in de eind producten verwerkt worden zelf. Moertjes en boutjes worden bijvoorbeeld gekocht. Na een half uur moest George zich ergens melden dus nam Michael het over. Michael liet mij meer de machines zien waar de onderdelen gemaakt werd. Dus een grote metaal presses en de plastic giet afdeling. Michael had heeft net als ik een bachelors diploma en was begonnen aan zijn masters maar daar is hij vroegtijdig mee gestopt. Hij heeft eerst voor Yale gewerkt, zij produceren heftrucks. Ik heb ook gekeken naar dat bedrijf en ook naar concurrent Clark. Ik heb Clark zelfs mijn cv opgestuurd. Helaas heb ik nooit iets van hun vernomen. Na de tour, die erg veel indruk op mij maakt, was het tijd voor meeting een. Ik kwam een meetingroom binnen waar een dame en drie heren zaten. Een van deze heren was Tony. De vrouw was de accountant van het bedrijf, naast haar zat een man die verantwoordelijk was voor de veiligheid en daarnaast Mr Tony en daar weer naast een production planner. Dit maal verzorgde zij de aftrap. Ze stelde zich allemaal even voor en daarna mocht ik mijn introductie verhaal doen. Daarna kreeg ik een hele built vragen. Ik moest vooral voorbeelden noemen van moeilijke situaties en hoe ik die destijds opgelost heb. Ook ging het over waarom ik voor Schneider wilde werken en wat mijn ervaring met SAP waren. Dit alles duurde zeker drie kwartier. Voor mijn gevoel ging het wel aardig. Men was onder de indruk van mijn niveau engels. Iets waar ik soms toch wel een beetje bang voor ben. Mijn enige zwakke punt denk ik is dat Schneider heeft per product een productie tijd van 12 seconde. Het gaat allemaal heel snel daar en je moet alert zijn. Ik heb daar niet echt heel veel ervaring mee. Uiteraard moet je er altijd voor zorgen dat er onderdelen zijn maar hier maak je de verloren tijd niet meer goed. Ondanks dat ik daar geen ervaring mee denk ik dat ik het wel aan kan. 

Na al het gepraat had ik wel dorst gekregen maar een glas water kon er blijkbaar niet vanaf. Meeting twee was in een andere meetingroom. Daar hingen wat samples van eindproducten, zo ook van concurrent Eaton. Toen ik in Nederland begon met werken heb ik veel met Eaton samen gewerkt. Het bedrijf waar voor ik werkte maakte namelijk samengesteld producten voor in de high naar medium voltage schakelkasten van Eaton. Na een klein vijf minuten verscheen er een medewerker van HR, genaamd Dwight. Er zouden nog drie mensen moeten komen, maar twee konden blijkbaar toch niet. Het was dus wachten op nog een persoon. Ook Mr Tony zat er weer bij. Er werd besloten dat Dwight maar zou beginnen zonder de ontbrekende persoon. Na zijn eerste zin ging de deur open en er kwam een oudere vrouw genaamd Marcy, als ik mee niet vergis, binnen. Zij was een collega van Dwight op de HR afdeling. Nadat ze zich had voorgesteld ging Dwight weer verder met zijn in mijn ogen super saaie verhaal. Ik was aan het vertellen dat hij al twee keer was overgeplaatst in de vijf jaar die hij voor Schneider werkte. Daarna kreeg ik weer de vraag of ik problemen heb met relocation. Die vraag heb inmiddels al vijf keer van Schneider gekregen. Nee daar heb ik geen problemen mee Mr Dwight. Ik wist toch al niet zo goed wat ik met die HR mensen moest, maar goed het zal er wel bijhoren. Na Marcy al haar hele vragenlijst over Nederland had afgewerkt begon Dwight over mijn toekomst. Ik keek eens naar Mr Tony, dat is ook iets wat ik al drie keer eerder heb vertelt. De laatste keer was een half uur geleden. Ik vertelde het kort hoe ik mijn toekomst zag. Mr Tony had wel door dat het nu allemaal iets te veel herhaling werd voor mij. Hij vulde nog wat aan links en rechts en daarna was de meeting afgelopen. Ik sprak nog even met Mr Tony op de gang en hij verteld mij dat hij zou gaan overleggen en mij zou informeren over hoe en wat. 

Al met al was het een heel leerzaam interview en heb ik er een redelijk goed gevoel bij. Ik vond het echter wel wat jammer dat men niet van te voren bekend maakte met wie ik allemaal zou gaan praten. Dan had ik me namelijk iets beter voor kunnen bereiden. Ik denk dat ik wel aan hun verwachting voldaan heb. Ook zie ik mezelf wel in een team met George en Michael werken. Hopelijk wordt dit verhaal spoedig vervolgt.