Na een periode van veel hamburgers, friet, cola en bier had ik besloten om toch maar eens iets sportiefs te gaan doen. Het was inmiddels meer als een jaar geleden dat ik aan mijn rug geopereerd was en de pijn was zo goed als weg getrokken. Daarnaast had ik mijzelf ook ingeschreven voor de IJsseloop. Dit omdat Jorrit zich ook had ingeschreven. Ik kon natuurlijk niet achter blijven. De IJsselloop zou verlopen worden op 19 april in Deventer. De 3K van de shamrock shuffle zou dus een kleine voorbereiding zijn op de 10K die de IJsselloop lang is.
Zowel Katie als ik hadden meerdere malen getraind bij haar ouders thuis op de hardloopband. Ik moet eerlijk toegeven dat mijn prestaties boven verwachting waren. Na een 20 minuten stond ik nog steeds op de band. Ik had verwacht dat ik tegen die tijd al op de eerste hulp lag met een zuurstof fles naast me.
De wedstrijd dag brak aan, uiteraard moest er iets niet goed gaan. Katie wist een aantal uren voor de wedstrijd absoluut niet wat ze aan wilde trekken. Ondanks dat we een groen t-shirt van de organisatie hadden gekregen. Het groene t-shirt in verband met het aankomende St Patricks day. Na vele opties te hebben overwogen besloot ze mijn trainingsbroek aan te trekken. Hierdoor werd ik gedwongen een korte broek aan te trekken. Nou heb ik daar zelf niet heel veel moeite mee, maar de mensen om mij heen hebben vaak last van hun ogen en dan is niet omdat ik oogverblindend mooie benen heb.
De wedstrijd zou door het centrum van Lexington lopen. Daar aangekomen was het al redelijk druk en zag het groen van de mensen. Het startveld was opgedeeld in tijdblokken. Dus de snelle lopers konden vooraan starten en uiteraard de langzamere lopers achteraan. Wij stonden dus achteraan voor het blok wat voor mensen bedoelt was met een rolstoel, buggy of andere handicap. Ja ja de verwachting waren erg hoog. Na een kwartiertje gewacht te hebben ging de wedstrijd over drie hele lange zware kilometers van start. De eerste kilometer was het onmogelijk te rennen. De straten waren te smal voor de vele mensen en niemand kwam echt vooruit. Dat was het moment om krachten te sparen, zodat we in de laatste fase van de wedstrijd toe konden slaan. Ik had maar een opdracht, ik mocht niet van Katie haar zijde afwijken. Daar ging mijn nummer een finish.... Na 25 minuten kwamen we dan eindelijk over de finish. Katie haar benen zijn iets korter dan mijn benen. Wanneer zij dus aan het hardlopen is kan ik gewoon lopen om haar bij te houden. Maar dit mocht de pret niet drukken. Na de wedstrijd was er een optreden van twee beschonken Ieren wat erg lachwekkend was.
Conclusie; erg gezellig maar absoluut geen voorbereiding voor de zware 10K die op het programma staat in april.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten