Eindelijk 21 juli, D-day!

Op 8 november 2010 ontvingen Katie en ik NOA 1. Ons dossier was ontvangen en er zou aangewerkt gaan worden. Op 13 april ontving Katie een sms bericht met NOA 2. Op 15 juli had ik het medische onderzoek en op 21 juli om half twee werd ik verwacht op het consulaat in Amsterdam voor een interview en om de laatste papieren te overhandigen. 

Ik ben niet iemand die snel zenuwachtig en nerveus wordt. Maar in de week van het interview sliep ik toch anders, minder goed in dit geval. Met name de nacht van woensdag op donderdag verliep met veel wakker worden. Een voordeel de kans dat ik door de wekker heen zou slapen was vrijwel nul. Donderdag ochtend was ik al vroeg uit mijn bed. Ik had er zin in. Eindelijk een nieuwe stap zetten in de procedure die al zo lang loopt en die ook nog wel even door zal lopen. Rond tien uur reed ik richting de hoofdstad. Je wilt natuurlijk niet te laat komen. Om kwart over elf parkeerde ik de auto naast het consulaat, om de hoek van de praktijk van Dr. Schulte, waar ik die vrijdag nog mijn medische onderzoek gehad had. Ik bleef even in de auto zitten om zo wat parkeer geld te besparen. Ik ben en blijf een Nederlander. Het duurde zo'n twintig minuten voordat er twee parkeerwachten mijn kenteken invoerde in hun systeem. Ik stapte natuurlijk snel uit en vertelde de beste mensen dat ik net aan was komen rijden. Geloven  deden zij mij denk ik niet maar toen zij zagen dat ik richting de betaalautomaat liep had hij er vrede mee. Ik dacht dat is nou jammer. Ik had geen idee hoe lang het allemaal zou duren maar besloot een kaartje te kopen tot en met half vier. Ik blijf het raar vinden om van te voren een kaartje te kopen! Waarom kan ik niet gewoon in en uitchecken en betalen voor de tijd die ik ook daadwerkelijk gebruik maak van de parkeerplaats! Ja, ik weet het, zo verdient men een paar stuivers extra in het jaar! Rond kwart voor een besloot ik eens te gaan kijken of er al een rij ontstaan was voor de ingang van het consulaat. Nee er zat nog niemand. Dan nog maar even terug naar de auto. 

Een kwartier later, rond een uur besloot ik voor het hek te gaan staan. Ik was de eerste maar het duurde niet lang voor meerdere mensen zich verzamelde voor de ingang. Toch altijd leuk om dat geklaag van sommige mensen te horen. Wat denken die Amerikanen wel niet, dat iedereen naar hun landje wil, zei een vrachtpiloot van Martin Air met een sterk Amsterdams accent. Ja je kunt ook gewoon een andere baan zoeken, dan heb je er geen last van. Mijn vader en zijn familie komen allemaal uit Amsterdam, dus ik ben wel gewend aan het geklaagd van Amsterdammers!

Rond kwart over een kwam de beveiliging naar buiten en werden we allen verzocht in een rij te gaan staan. En ja hoor, je hebt er altijd van die asociale mensen bij zitten die denken dat ze god zijn. Die weten gewoon dat ze zeker niet als eerste stonden te wachten maar wel het recht hebben om als eerst naar binnen te gaan! Heel vervelend. Deze mensen kwamen overigens niet uit Nederland of Amerika. Ik werd vervolgens wel voorgelaten door een zeer attent Nederlands meisje die wist dat ik als eerst stond te wachten. De beveiliging vroeg wie er een afspraak had voor een immigration visa. Zo'n vijf mensen en ik staken hun hand op. Wij mochten als eerst naar binnen. En wat denk je, de beste man die zo asociaal voor krop stond als eerst aan het loket. Zijn gesprek verliep verre van soepel. De vrouw achter het loket wees meneer erop dat hij aan het verkeerde loket stond. Zijn zaak had niets met immigrations te maken. De man begon zijn stem te verheffen en de mensen in de rij werden stiller. Hij wilde met de consular spreken. Maar de vrouw maakte hem nogmaals duidelijk dat hij niets te willen had en dat hij een nieuwe afspraak kon maken. Na wat geschreeuw verscheen de beveiliging en de beste man kreeg wat hij verdiende. Ik wilde hem graag nog uitzwaaien maar dat leek me niet zo'n slim plan. 

Nu was het mijn beurt. Aangekomen bij het loket begroete de vrouw mij en zei dat ze even iets moest doen maar zo terug was. Ik nam van gelegenheid gebruik om mijn papieren uit mijn tas te halen en te sorteren. Na een kleine vijf minuten was de vrouw terug achter het loket. Als eerst wilde zij mijn paspoort hebben, daarna wilde ze wat formulieren hebben. Katie is mijn sponsor maar ondanks dit had ik wel een afdruk van mijn eigen bankrekening gemaakt. Kan nooit kwaad dacht ik. Deze heb ik ook afgegeven. Ik ontving van haar een cd met mijn medische gegevens. Deze hoef ik niet in mijn handbagage mee te nemen maar ik moet deze cd wel meenemen naar Amerika. Daarna werden er nog wat vinger afdrukken genomen. Na een tweetal pogingen was dat ook allemaal in orde en mocht ik plaats nemen in de wachtruimte tot de consular mijn naam zou omroepen. Na een leuk gesprek gehad te hebben met een meisje die ook bezig was met haar K1 visum werd ik na ongeveer drie kwartier omgeroepen om mij bij loket vijf te melden. Eerst wordt je onder eden gesteld waarna je een aantal vragen krijgt. Hij vroeg hoe ik Katie heb leren kennen en wanneer we gaan trouwen. Hierna zei hij de verlossende woorden. You are approved and you will receive your passport back within a week. Yeah...eindelijk. Uiteraard heb ik Katie gelijk op de hoogte gesteld. Die op haar beurt haar moeder op de hoogte stelde. De volgende stap is dat ik mijn paspoort incl visum en papieren ,die je niet mag openen, per post ontvang. Deze niet te openen papieren dien je af te geven als je Amerika inkomt. Ik hoop dat ik dinsdag alles in huis heb en woensdag naar Amerika kan gaan.

Daarna moest ik na Duitsland om mijn vader daar om te halen. Die was een week daar geweest voor zijn werk. Op de terugweg was ik zo moe dat ik mijn oogjes even dicht gedaan heb. 'S avonds ben ik langs Jorrit gegaan om daar even een biertje te drinken op het goede nieuws. Op internet is er een mogelijkheid om je aangetekende poststuk te traceren. We zijn inmiddels drie dagen verder maar het traceren werkt nog steeds niet. Ik heb zo'n gevoel dat ik mijn poststuk kan traceren wanneer ik er voor getekend heb. Nu nog even genieten van de laatste dagen in Nederland.