Weekendje Parijs

Parijs ook wel de stad van liefde genoemd is voor ruim twee miljoen mensen hun thuis. Voor mij is het gelukkig niet mijn thuis. Parijs en ik zijn geen vrienden, er is geen wederzijdse liefde. Hoe komt dat.... Een van de dingen is denk ik dat ik geen Frans spreek. Mensen in Parijs willen ook geen Engels spreken en geven mij altijd het gevoel dat ze me liever kwijt dan rijk zijn. Maar goed ik zal er verder geen woorden meer aan vuil maken want vuil is Parijs al genoeg. De laatste anderhalf jaar ben ik vier keer in Parijs geweest en elke keer weer valt het mij op hoe armzalig het in bepaalde gedeelte van de stad eruit ziet. Ik praat dan niet over hartje Parijs maar over bijvoorbeeld Porte du Clincy, de buurt waar ik dit maal verbleef. Uiteraard geniet ik ook van gebouwen zoals de Notre Dame.

 Katie haar moeder had zowel haarzelf als haar dochter ingeschreven op school voor een reisje Parijs. Ik had haar in Amerika al heel veel succes gewenst. Zij is namelijk op de hoogte van mijn liefde voor Parijs. Ik wist niet dat ik in Nederland zou zijn tijdens hun trip. Op het moment dat dit zo bleek te zijn was ik al snel van plan even die kant op te gaan. Het blijft je schoonmoeder! Dus zaterdag ochtend was het zover. Jorrit wilde op het laatste moment samen met zijn vriendin ook nog mee rijden dus ik die haalde ik zaterdag ochtend als eerst op. Ik had een wat alternatieve route richting Parijs genomen ivm de verkeersdrukte. Er zijn namelijk nogal wat Nederland die hun domdom instellen en verder niet na de route kijken. Dus dan heb je dus alle domdom bezitter in rijtje rijden. We hadden dus geen last van drukte op de weg. Mijn hotel lag gelukkig vlak naast de snelweg. Ik reed de afrit af, en wilde rechtdoor. Dit was onmogelijk omdat het veel te druk was. Dan maar met het verkeer mee rechtsaf. Met een beetje duw en trek werk stond ik ineens voor de garage van het hotel. Dat was meer geluk dan wijsheid.

Na inchecken heb ik me even snel omgekleed en ben ik samen met Jorrit en zijn vriendin richting de metro gelopen. Jorrit moest een stop voor mij eruit om bij zijn hotel aan te komen. Mijn reis ging richting het Louvre. Hier had ik met Katie haar moeder afgesproken. Gelukkig vonden zij mij redelijk snel. Katie haar moeder en dochter zijn denk ik beide 1,50 m en steken er dus niet bepaald bovenuit. Ik ben 1,86 m, wat ik persoonlijk beschouw als gemiddeld, en dus makkelijk vindbaar. Na wat rond geneusd te hebben zijn we richting een restaurant gegaan. Een Amerikaan moet natuurlijk wel op tijd eten. Na wat glasjes wijn zijn we richting de Champs elysees gegaan. Daar hebben met name de Amerikanen hun ogen uitgekeken. De laatste Harry Potter film staat er aan te komen. Deze film komt twee dagen eerder uit in Parijs dan als in Amerika. Dus wat denk je.... de film moet in Parijs al gezien worden. Nu bleken er kaartjes te kopen zijn bij Libo in het Engels en in 3D.  Ik vond het wat raar dat je in Parijs bent en naar de film gaat... Maar goed dat ben ik. Na dat de reservering gemaakt waren zijn we richting het hotel gegaan. Katie haar moeder had de bestelde Ipad van Jannes meegenomen. Deze heb ik toen opgehaald en ik ben richting het hotel gelopen. De buurt waar ik doorheen moest was werkelijk geweldig!!!

De volgende ochtend had ik om 8 uur afgesproken bij het hotel van Katie haar moeder. Na een standaard Frans ontbijtje zijn we richting de Notre Dame gegaan. We waren uiteraard niet de enige die de Notre Dame op wilden. Na een uur wachten konden we eindelijk de Notra Dame op. Na 300 plus trappen waren we boven. Vanaf de Notre Dame heb je een mooi uitzicht over een deel van de stad. 

Eenmaal weer beneden was het half drie in de middag. Ik wilde rond vier uur uit Parijs vertrekken zodat ik weer op tijd thuis zou zijn. Ik heb afscheid genomen van de groep, van Katie haar moeder en zusje en ben richting het hotel gegaan. Ik had . Jorrit kwam een half uurtje later aan. Daarna zijn we vertrokken naar Nederland. Er was een hindernis op weg naar de snelweg. Het kruispunt voor het hotel. Dit kruispunt was super druk. Maar dat ging gelukkig allemaal goed. Eenmaal bij de Nederlandse grens aangekomen zijn we uiteraard bij de McDonalds gestopt voor een McKroket. De rest van de rit verliep goed en zonder problemen. Het was een zeer geslaagd weekeind maar ik hoop voorlopig toch niet meer die kant op te gaan. Parijs het was me een waar genoegen!