Biometrics

Eerder posten ik een bericht dat ik vergeten te vermelden was dat ik een afspraak voor mijn biometrics ontvangen had. Ik moest mij op 17 oktober om twaalf uur in Cincinnati melden. De planning was om op tijd te vertrekken op maandag ochtend. Echter, onze hond PB (Polar Beer of Peanut Butter) voelde zich niet op en top dat weekeind. Het begon allemaal vrijdag avond. Hij liep rond met zijn staart tussen zijn benen en zijn huid was erg geirriteerd. Hij krapte zichzelf continue. Op zaterdag leek het iets beter te gaan, maar dat leek al snel schijn te zijn. Zondagochtend leek het weer iets beter te gaan. 'S avonds  hadden we bezoek gehad en nadat het bezoek vertrokken was wilde ik gaan douche. Katie schreeuwde echter iets vanaf beneden naar boven toe. Ik had geen idee wat ze zei dus besloot maar even naar beneden te lopen. PB had bloed in zijn ontlasting. Dat kan niet goed zijn. Dus belde Katie de eerste hulp voor dieren en vertelde ze wat er aan de hand was. Katie wilde graag langsgaan omdat ze bezorgd was. Ik zelf was ook een beetje bezorgd en niet veel later reden we richt de eerste hulp voor dieren. Daar hebben ze hem onderzocht en bleek dat alles oke was. We moesten hem wat medicijnen geven en dan zou alles goed komen. Al met al waren we pas na drieën thuis en wat aardig wat muntjes lichter. Maar ja, voor het is voor de trouwe viervoeter.

De volgende ochtend zijn we rond zeven uur opgestaan en om acht uur zijn we  richting Cincinnati vertrokken. De weg naar Cincinnati toe, de I-75, is een regelrecht drama. Men is altijd met de weg bezig en er vinden dagelijks ongelukken plaats op deze weg. Je staat dus altijd wel in een of meerdere files. Vandaar dat we ruim vier uur voor ik aanwezig moest zijn vertrokken. Ik ben al honderden keren rondom Cincinnati geweest. Op bijvoorbeeld het vliegveld, het museum, het baseball stadion, het winkelcentrum Newport en een plaatsje ten zuiden van de stad genaamd Florence. Maar ik was nog nooit in downtown Cincinnati geweest. En het viel me reuze mee. Het zag er schoon uit, de wegen waren redelijk overzichtelijk en parkeren viel ook reuze mee. Het feit dat het maandagochtend was zal er ook wel iets mee te maken gehad hebben. Na een soepkom cappuccino gedronken te hebben zijn we even in een parkje gaan zitten. Na even lekker in de zon gezeten te hebben besloten we rond half twaalf richting het gebouw te lopen waar ik mij moest melden. Onderweg kwamen we langs restaurant Shanghai's mama. Dit restaurant is eigendom van een Nederlander. Ik heb eerder e-mail contact gehad met deze meneer over het maken van bitterballen. Katie vond het natuurlijk weer grappig dat ik kleine dingetjes als dit onthoud. 

Aangekomen bij het ingang van gebouw moesten we door wat veiligheidpoortjes. Katie probeerde water mee naar binnen te nemen. De beveiliger verzocht haar een slokje te nemen en toen ze niet dood neerviel was het allemaal goed. Ja zo kun je natuurlijk ook op vloeistoffen testen. Bij de suite aangekomen bleek dat ik de enige was. Ik melden me bij de vrouw achter de balie en knopte een gesprek met haar aan. Ik zei dat ik hoopte dat alle verf van mijn vingers was anders konden de vingerafdrukken weleens een probleem worden. Dat was het startsein voor de vrouw om los te barsten. Met veel passie vertelde ze hoe goed haar man wel niet kan verven. Ik wilde hem bijna uitnodigen maar zag daar op het laatste moment toch maar vanaf. 

Ik kreeg een formulier mee wat ik moest invullen. Ik vroeg aan de vrouw, die nog op adem moest komen, of Katie mocht schrijven omdat mijn handschrift moeilijk te lezen is. Dat was geen probleem. Ik moest dingen als mijn gewicht en lengte invullen. Nadat ingevuld te hebben moest ik met de vrouw meelopen. Mijn vingerafdrukken werden afgenomen en er werd een foto gemaakt. Binnen vijf minuten stond ik weer buiten en liepen we richting de garage. Ik heb nog aan de vrouw gevraagd hoelang het allemaal nog zou duren. Uiteraard kreeg ik daar geen antwoord op. Nog even afwachten dus.