Rule the air...of toch maar niet

Twee weken geleden werd ik gebeld door een recruiter van Verizon met de vraag of hij mij een aantal vragen mocht stellen. Nou ja daar is niks mis mee, dus ik ging akkoord. Het ging er met name over hoe ik over sales denk en hoe ik invulling aan die functie zou geven. Na een gesprek van zo'n vijf minuten vroeg de beste jongen of ik geintresseerd was in een sales functie bij Verizon. Ik dacht ach het kan geen kwaad om eens te kijken wat het precies inhoud. Ik heb in het verleden, toen ik nog op school zat, bij Vodafone gewerkt wat best leuk was af en toe. Vorige week maandag moest ik mij om tien uur melden bij de Verizon winkel hier om de hoek. Normaal ging ik altijd strak in pak naar interviews, dit keer dacht ik ach een nette spijkerbroek en een overhemd kan wel. Na ruim twintig minuten kwam meneer patser in zijn wat oude Cadillac aanrijden. Een jongen van mijn leeftijd stelde zich voor als Marcus en begon direct erg enthusiast te praten over Verizon, je kent het wel. Zo eentje die bijna een orgasme krijgt als hij aan zijn werk en het bedrijf waarvoor hij werkt denkt. 

Ik mocht plaatsnemen in een wat klein kantoortje zonder ramen maar kreeg zowaar wel water aangeboden. Dat was de eerste keer dat ik wat kreeg aangeboden tijdens een interview. Goed het verhaal begon zoals het altijd begint. Je gaat over je cv heen en vertelt een beetje over hoe en wat je gedaan hebt. Meneer Marcus kon mooi praten maar luisteren was toch echt niet zijn sterkste kant. Over en over vroeg hij hetzelfde. Ik denk dat ik wel zes keer de vraag gehad heb waarom ik Commerciele Economie heb gestudeerd en wat voor werkzaamheden ik deed bij mijn vorige baan. Super vervelend maar goed ik hield mij maar beschaafd. Na een dik uur mocht ik wat vragen stellen. Uiteraard vond Marcus elke vraag die ik stelde geweldig, ook zoiets. Toen ik begon over salaris gleed Marcus bijna van zijn stoel af. Hoe vertelde over het geweldig; geen basissalaris, 100$ op commisie gebasseerde salaris en hoe de rotaties tussen de winkels werkte. Ik had het toen al snel gezien. De gene die het meeste verkoopt heeft eerste keuze met betrekking to locatie en werktijden. Toen ik vroeg of er account manager functies waren vertelde meneer dat dat niet meer bestaat. Bedrijven geven hun medewerkers een vergoeding voor het gebruikt van een prive telefoon. Toen wist ik het helemaal, ik heb geen zin om opa en oma een telefoon aan te smeren. Die tijd heb ik wel een beetje gehad, dat was leuk toen ik 18 was. Maar goed Marcus hield niet op over hoeveel geld ik kon verdienen. Zeker tijdens kerst, dat was de periode waar ik gewoon niets hoefde te doen behalve mensen aansluiten. Ja dat klinkt geweldig maar ik wil met kerst toch naar Nederland. Hoe vroeg of ik een test wilde afleggen op het internet. Ik vertelde hem dat ik daar geen in had. Nou hij zou het mij wel op de mail zetten. Daarna kreeg ik te horen dat men bij Verizon het op prijst stelt als je fatsoenlijk gekleed bent. Ik keek hem wat vragend aan. Meneer Marcus vond mijn kleding niet gepast. Waarop ik zei dat er in ieder geval geen gaten in broek zaten en wees naar een groot gat wat hij in zijn Walmart pantalon had. Daarna was het gesprek snel afgelopen wat maar goed was ook, want ik moest na twee uur slap gelul toch wel heel nodig naar de wc. 

Marcus belde twee dagen later en liet een voicemail achter, waarom ik mijn test nog niet gemaakt had. Ik zal eerlijk zijn ik heb er na gekeken en de tranen liepen over mijn wangen. Wat een niveau, hoeveel is 7x7??? En dan 50 vragen van vergelijkbaar kaliber. Na drie vragen dacht ik hoe klik ik dit scherm zo snel mogelijk weg. Ik denk dat Marcus nog steeds met zijn gedachten in de wolken is. Jammer dat katie en ik Verizon telefoons hebben. Dat betekent dat ik Marcus zijn salaris indirect betaal, wat zonde van het geld is. Maar goed ik ben weer een ervaring rijker en Marcus denk ik ook. Praatjes vullen geen gatjes (ook niet in een Walmart pak!).